De woelige baren van hormonale stemmingswisselingen

Vanaf het moment dat ik opvliegers kreeg en wat ondefinieerbare kwaaltjes ben ik me gaan inlezen op wat menopauze nu eigenlijk inhield. Eigenlijk wist ik er niet veel vanaf dan de standaard opvliegers en dat het een hormonale verandering was. In deze zoektocht kwam ik keer op keer ook tegen dat deze hormonale veranderingen ook invloed op humeur, emoties en angsten kon hebben. Depressieve gevoelens en angsten die een beetje uit de lucht lijken te komen vallen.

Nu heb ik eigenlijk nooit last gehad van stemmingswisselingen, ben nooit erg emotioneel geweest. Ook niet tijdens mijn menstruaties of in de aanloop daar naartoe. Dus dacht ik, dat zal wel los lopen. Waarom zou ik daar nu ineens last van krijgen, maar tegelijkertijd was er zo'n onderbuik gevoel.

Sinds een krap jaar ben ik veel emotioneler geworden. Ik heb geen zielige film nodig om te huilen, als iets mij aangrijpt persoonlijk of een interview met iemand dat mij aangrijpt dan is er geen houden meer aan de tranen. Geen hysterische huilbui, maar ik hou het niet droog. Dat is best raar als je jezelf ziet als een vrouw die niet huilt als dat niet nodig is en dan keer op keer je tranen niet kan tegenhouden. Je hebt een beeld of definitie van jezelf maar die verandert in een rap tempo in iets dat nog niet gedefinieerd is of zelfs onbekend.

Ook stemmingswisselingen waren mij best wel onbekend. Ik kon wel eens chagrijnig worden van iets, maar mijn humeur was eigenlijk vrij constant. Hier vreesde ik niet echt dat op dit vlak iets zou gaan of kunnen veranderen. Maar ja, mijn definitie en begrip van stemmingswisselingen was wellicht wat te beperkt.

Een week of 3 geleden ging ik op zaterdagochtend samen met mijn partner boodschappen doen, zoals we dat wekelijks doen. Er was niets aan de hand, alles leek normaal. Totdat ik in de winkel was. Ik voelde een langzaam maar steeds sneller aanzwellende storm in mijzelf ontstaan. Een mengeling van verschillende emoties door elkaar. Boosheid, frustratie, onmacht, woede, gerechtigheid willen etc. Het was 1 brij die voelde alsof er oorlog in mij bezig was. Alsof er een energetische wervelwind door mijn binnenkant ging. Het leek wel of ik in een wild beest veranderde, groter was dan ik ben. En hoe ik om mij heen keek voelde tegelijkertijd niet goed. Het voelde niet oké. Alsof ik bang was voor wat ging komen. Ik hield mijn hart vast, want ik wist pertinent zeker dat als er iets zou zijn dat mij niet zou bevallen ik de eerste de beste persoon die zich ermee zou bemoeien de kop zou afbijten.

Ik denk dat het nog geen 5 minuten duurde en al na een minuut besefte ik mij dat dit niet normaal was en dat ik niet in mijn normale doen was. Nu loop ik al 10 jaar een proces volgens de Desteni principes , wat mij de nodige handvatten heeft gegeven om met mijzelf en mijn binnenwereld om te gaan. Om zo van binnen en van buiten hetzelfde te kunnen leven en zijn. Dus dit maakte dat ik, na de eerste schok van wat er binnenin mij gebeurde was bijgekomen, mijzelf vertraagde binnenin mijzelf om als het ware in slow motion naar mijzelf te kijken en te zien wat er gebeurde. Waardoor ik ook kon zien dat dit afwijkend was van wat er normaal binnenin mij gebeurd. Dus ik voelde de tumult van binnen, maar tegelijkertijd kon ik ook tegen mijzelf zeggen dat ik aan deze gevoelens en emoties geen gehoor hoefde te geven. Dat ik mij op mijn ademhaling moest concentreren en het voorbij moest laten gaan. En het ging ook voorbij. Ik hield mij gedeisd om zo anderen niet in mijn tijdelijke verwarring mee te sleuren.

Toen ik later aan mijn partner vroeg of hij iets aan mij had gemerkt, moest die dat ontkennen. Zelf dacht ik dat het wellicht zichtbaar was op de manier hoe ik keek of wat ik uitstraalde. Maar ja, het was zaterdagmorgen vroeg. Iedereen was bezig met zijn of haar boodschappen te verzamelen. Zolang ik niet iemand naar de keel was gevlogen, had niemand natuurlijk uit zijn eigen bubbel gestapt. En moet ik toegeven dat dit alles zich in mijn bubbel had afgespeeld.

Het grappige was dat terwijl ik deze ervaring had er door mij heen ging dat niet ik het was die aan het roer stond van mijn lichaam/zijn. Maar goed, even los van horrorfilm scenario's, wie moet er dan binnenin mij zitten? Natuurlijk was ik het, onder invloed van schommelende hormoonspiegels weliswaar, maar ik was het nog steeds. Ik wilde het niet zijn, want dit is niet het type mens dat ik wil zijn. Ik wil mijzelf aansturen en als er andere zaken zijn die mij aansturen dan wil ik dat kunnen begrijpen. Ik bedoel dan pre-programmering door opvoeding, socialisatie etc. die ons vaker aansturen dan we denken.

Dit toch wel overweldigend gevoel van een mix van heftige emoties, die ook deel van mijn leven uitmaken, heeft zich nogmaals herhaald. Maar toen dacht ik: ahh jou ken ik al! En dat maakte het nog makkelijker om er niet in mee te gaan. En er alleen maar voor de duur van de storm erop mee te gaan. Alsof je meedobbert op de hoge golven van de zee maar stil blijft liggen en afwacht tot je weer aanspoelt en vaste grond onder je voeten hebt. Nu ik de ervaring ken kan ik er mee omgaan en dat haalt toch net de onprettige pieken eraf.