Leven in het hier en nu door de bril van het verleden en de toekomst

27-08-2019

Op zich let ik er op dat ik in het hier en nu leef. Gedachten dwalen makkelijk af. Tegenwoordig ook veel ongrijpbare gedachten die mij in een bepaalde gemoedstoestand brengen die ik alleen maar kan omschrijven als verwarrend. Een onbalans die ik voor mijn premenopauze niet echt kende.


Recentelijk realiseerde ik mij dat ik op bepaalde punten misschien wel in het hier en nu lijk te leven, maar dat het de vraag is of dat wel zo is. Zo zag ik bij mijzelf dat ik reacties had op het hier en nu die niet van het hier en nu waren. Of ik was niet tevreden met het hier en nu omdat mijn wensen voor de toekomst hiermee niet uit zouden komen. Ik zag dat ik ongeduldig was met het hier en nu. Het hier en nu moest maar eens luisteren naar mij. Wat ergens heel grappig is, want het hier en nu heb ik laten ontstaan door mijn verleden. Dus wat had ik gedaan of liever gezegd niet gedaan dat ik nu zo ontevreden moest zijn over mijn oogst in het hier en nu?


Ik besloot mijzelf te vergeven dat ik het hier en nu en mijn verleden niet kon omarmen. Immers dit is een deel van mij, mijn verleden en mijn heden, daar heb ik hoe dan ook debet aan. Ik kon het niet omarmen omdat ik het direct wilde veranderen, maar het verleden laat zich niet veranderen en het nu is nu, een verandering is straks. Dus ik wilde het onmogelijke en raakte gefrustreerd met mijzelf. Ik zag een toekomst en daar paste dit hier en nu niet in, want dat zou niet leiden naar mijn gewenste toekomst.


Dit bracht veel onrust en stress, maar ik vergat te kijken naar waarom ik ontevreden in het hier en nu was. Ik vergaf mijzelf en wilde het oplossen en wel nu, wist niet waar te beginnen, aangezien ik niet snapte waar het in mijn verleden een kant was opgegaan die ik nu niet wilde.


Ik realiseerde mij dat ik resultaatgericht was en gehaast. Ik kon dit allemaal niet gebruiken ik wilde nu veranderen! Het was duidelijk dat ik niet besefte dat het feit dat ik wilde veranderen het startschot was. En dat daarmee een reis of proces werd geopend. Ik zag het als een hordenrace die ik zo snel mogelijk moest nemen, terwijl het eigenlijk meer een spelletje Pokemons vangen is. Geen idee wat er tijdens deze reis op mijn pad komt, welke schatten en welke afleiding. Haast geeft onrust en de reis aanvaarden en omarmen geeft mogelijkheden.


Dit begon te bezinken in mij en ik kon inzien dat er maar 1 weg was, de weg die ik had uitgestippeld in mijn verleden en die ik nu moest bewandelen en hier en daar moet corrigeren of wie weet wel helemaal een andere route nemen. Het gaf rust.


Maar al te gemakkelijk was ik over het feit gestapt dat ik in alle rust over jaren tijd iets had geschapen wat ik nu moet ontrafelen en aanpassen. Dat zoiets niet zomaar even gedaan is, dat is eigenlijk ook wel logisch.


Dus kies ik voor afbreuk of voor wederopbouw? Afbreuk ken ik eigenlijk al, dat is inmiddels een oud liedje. Als ik voor afbreuk kies, dan kies ik voor het afbreken van mijzelf. Dus dat vergaf ik mijzelf, en in plaats daarvan mijzelf lief te hebben, te omarmen. Misschien een tikje onwennig soms, het is altijd makkelijker om kritiek op mezelf te hebben. Maar waarom zou ik een reis van verandering aanvaarden met iemand die ik niet lief heb?


Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin